Even voorstellen; dit zijn ze allemaal! Deze foto is 18 november gemaakt. Het zijn eigenlijk 2 foto’s die we door middel van Photoshop hebben samengevoegd tot 1. Op deze manier is er een mooi overzichtsplaatje van allemaal.
Zoals op de foto ook al een beetje te zien is, is er één katje dat in dit stadium het meest ontspannen is, en dat is Pjotr. Hij (het schijnen allemaal mannetjes te zijn -hoewel ik persoonlijk twijfel over Vanja vanwege de rode glans in diens vacht-) durft het meest en is het minst bang voor mensenhanden. Dit is gunstig, want dan kan hij de rest enigszins meetrekken in dit vertrouwen naar mensen toe.
Vanaf maandag zijn we gestart met het dagelijks oppakken en vasthouden van de kittens. Dit moet elke dag minimaal een uur (maar liever nog veel meer) gebeuren om ze ontspannen te laten worden wanneer ze later worden vastgehouden door mensen. Als dit niet gebeurt zullen het altijd schuwe katjes blijven die bang zijn voor mensenhanden en later niet opgepakt willen worden. Dit zou ze een grote achterstand geven bij de latere plaatsing en dat willen we natuurlijk niet. De bedoeling is dat het sociale katje worden die het leuk vinden om bij mensen in de buurt te zijn en graag door hen geknuffeld willen worden.
Dat ze dit maandag nog helemaal niet leuk vonden bleek toen we ze één voor één gingen oppakken. Grote paniek brak uit! Er werd geblazen naar onze handen en ze kropen weg in een hoekje. De truc is dan om er te veel niet achteraan te gaan vangen met je handen want daar kunnen ze juist een klein trauma van oplopen. De associaties met mensen moeten allemaal positief worden. Zeker in dit stadium, want ze zijn al minimaal 8 weken oud, waarschijnlijk 9, en dan is de eerste socialisatieperiode al voorbij. Gelukkig is er in de tweede fase (waarin we nu zitten) nog heel veel mogelijk. Maar dat kan alleen met dagelijks heel veel liefdevolle aandacht en geduld.
Dus zaten we het grootste gedeelte van de 1e dag met onze handen in de bench terwijl we ze zachtjes toespraken. Aan het einde van die dag konden we ze tijdens het eten voor het eerst zachtjes aaien. Ze bleven nog wel enigszins verstijfd van angst zitten, maar renden niet meer weg. Kleine stapjes, maar al een mooi resultaat.