Het was een groot avontuur met een happy end: alle pleegkittens zijn geplaatst. Voor ons was dit de eerste keer dat we pleegkittens in huis hadden en het was enorm leerzaam. We ontdekten dat we ondanks alle goede bedoelingen en voornemens 1 ding niet in de hand hadden, en dat was de reactie van onze eigen katten op de pleegkittens.
We waren voorbereid op een boel spanning. Vreemde katten in het bestaande territorium van onze eigen katten plaatsen zou vanzelfsprekend een proces in gang zetten dat goed begeleid moest worden. Door ze allemaal op de eerste dag pardoes los in de kamer te laten lopen vergroot je de kans op onderlinge agressie enorm. Dat mag natuurlijk niet, en zeker niet bij kleintjes die juist nog moeten leren dat de wereld een vriendelijke plek is waar ze met liefde omringd worden.
Dus gingen we voorzichtig te werk door ze heel geleidelijk aan elkaar te introduceren. Zoals we al verwacht hadden was Fiebe, een van onze eigen katten (en een behoorlijke stresskater), niet gediend van al die drukte. Hij wilde ze liever vandaag dan morgen nog weer weg hebben. Brommend en mopperend liep hij door het huis en we zagen zijn opluchting toen de kittens vertrokken. Maar er bleef er nog eentje achter, en dat was Jodie.
Jodie was later gekomen en hoorde niet bij het oorspronkelijke nestje waar we voor mochten zorgen. Ze was ook al wat ouder dan de anderen en toen de rest geplaatst was besloten we dat we haar het beste tussen onze eigen, volwassen katten los konden laten lopen. Ze keek vaak nieuwsgierig naar hen en leek met hen mee te willen doen. Haar grootste interesse ging uit naar 1 van hen, en dat was nou net Fiebe. We vonden het sneu, want juist hij had de meeste moeite met de indringers en liet zich op zijn aller onaardigst zien.
Maar toen voltrok zich hier een klein wonder. We hadden Fiebe even in een grote kamerbench geplaatst zodat Jodie lekker rond kon huppelen. Maar in plaats van die brompot te vermijden ging ze voor zijn bench zitten om hem eens goed te bekijken. Fiebe mopperde nog even door tegen haar, maar werd toen stil. Want wat deed Jodie? Ze ging toenaderingsgeluidjes maken en begon koprollen te maken voor zijn neus! Dit hadden we nog niet eerder meegemaakt. En Fiebe zo te zien ook niet, want hij keek stomverbaasd toe wat die kleine kruimel allemaal aan het doen was. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt en hij ging er eens goed voor zitten. Jodie gaf een hele voorstelling en eindigde er mee door haar pootjes door de tralies te schuiven en Fiebe aan te raken. En wat deed Fiebe? Hij begon lieve pruttelgeluidjes terug te maken en tikte zachtjes met zijn poten tegen de hare.
Dit hadden we niet aan zien komen.. vond hij haar nou ook leuk? Of was hij alleen overdonderd door haar ontwapenende gedrag tegenover hem, en zou hij later weer zijn bokkenpruik opzetten? We besloten hen bij elkaar te laten en een tijdje aan te zien hoe dit zich verder zou gaan ontwikkelen. We lieten Fiebe los en zoals verwacht rende hij in één streep naar Jodie toe om haar eens goed te besnuffelen. Zij liet dat toe en we ontdekten dat Jodie enorm welbespraakt is in de kattenwereld. Wat er ook met haar gebeurd is in de eerste levensmaanden voordat ze hier kwam, een ding is zeker: ze is uitstekend gesocialiseerd met andere katten. Mensen vindt ze spannend, maar katten kent ze en ze weet dan ook precies hoe ze met andere katten moet communiceren. Ze weet wanneer ze toenadering kan zoeken, maar ook wanneer ze moet stoppen. Wie ze mee kan vragen om samen te gaan spelen, en hoe ze aan moet geven dat iets net te hard of te wild gaat. Het is prachtig om te zien.
En Fiebe ontdekte dat het eigenlijk superleuk is om een speelkameraadje te hebben! Hij heeft de meeste energie van de groep en is het snelst geneigd om zich te gaan vervelen. Dus spelen we elke dag veel met hem zodat hij zijn opgekropte energie kwijt kan. Maar sinds Jodie er is is hij vaak de eerste die af en toe even moet uitrusten, want die kleine meid heeft nog meer energie dan hij!
En zo kwam het dat we tijdens de Kerstdagen om de tafel zijn gaan zitten om te beslissen wat we zouden gaan doen. Onze insteek is dat we altijd moeten doen wat het beste is voor de dieren, ongeacht onze eigen gevoelens. We zijn in het afgelopen jaar van een groep van 5 naar een groep van 3 katten gegaan, omdat onze 2 senioren van 19 en 20 jaar overleden. We hadden tegen elkaar gezegd dat we niet meteen weer andere katten toe zouden voegen aan de groep, maar dat we rustig zouden afwachten wat er op ons pad zou komen.
En toen was daar dus Jodie. En ze blijft.